Το κορίτσι της διπλανής πόρτας είναι μία ντίβα…

Μιχάλης Τσόχος

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει την Εθνική ομάδα, μάλλον για την τραγουδίστρια που κλαίει με λυγμούς στη σκηνή, την ξανθιά με τα κόκκινα χείλη που τρελαίνει τους ομοφυλόφιλους, απογειώνει το δράμα και κάνει τον κόσμο να διασκεδάζει με δάκρυα στα μάτια…

Στην τέχνη πρέπει να σε αναγνωρίσουν πρώτα οι γκέι. Μετά θα ακολουθήσουν κι’ όλοι οι υπόλοιποι, λέει ένας αστικός μύθος. Το κορίτσι αυτό τα… σπάει σε απήχηση μεταξύ των ομοφυλόφιλων. Οι γκέι δακρύζουν με τα τραγούδια της και οι λεσβίες θέλουν να την ρίξουν στο κρεβάτι εδώ και τώρα και για πάντα.

 

Οι… ευαίσθητοι στίχοι των τραγουδιών της Νατάσας Μποφίλιου ακουμπούν πάνω σε τέτοιου είδους ανθρώπινες χορδές που τους άντρες τους ενοχοποιεί λίγο να την ακούν. Πολύ μελό, πολύ έντεχνο, πολύ βαθυστόχαστος στίχος, ο οποίος μερικές φορές για κάποιους δεν βγάζει και νόημα, μοιάζει με αραδιασμένες σοφιστικέ φράσεις που απλώς συνθέτουν ένα σουρεάλ σκηνικό και συνήθως μιλούν για έναν πλατωνικό έρωτα.

“Ασε μας κούκλα μου…” είναι το εύκολο απαξιωτικό σχόλιο, χωρίς να το ψάξουν περισσότερο...

 

Οσο για τις γυναίκες που θέλουν να ξεφαντώσουν, να ανέβουν πάνω στο τραπέζι ή για αυτές που θέλουν να... κόψουν φλέβα, δεν…

Επιπλέον δεν είναι ροκού, δεν είναι τζαζ, τουλάχιστον όχι μόνο τζαζ, δεν απευθύνεται, ούτε η μουσική ούτε ο στίχος, σε ιδιαίτερο, εξειδικευμένο κοινό. Τι στο διάολο είναι λοιπόν η Νατάσα; Ακόμη και η εξωτερική εμφάνισή της σε μπερδεύει. Εμφάνιση για σεξ σύμπολ δεν έχει, αλλά μήπως συμπεριφέρεται ως τέτοιο ή τέλος πάντων επιδιώκει να γίνει με το κατακόκκινο κραγιόν και τις ξανθιές μπούκλες της;

 

Το πρόβλημα τελικά είναι ότι με την Νατάσα Μποφίλιου όλοι δυσκολεύονται να της κρεμάσουν ένα ταμπελάκι και να καθαρίσουν μαζί της. Τι είναι ρε παιδί μου η Νατάσα; Εντεχνη, ποπ, ροκ, κουλτουριάρα, ερωτιάρα, ποιο είναι το target group της; Σε ποια εκπομπή να την φωνάξουν; Στα πρωϊνάδικα, μήπως ο Θέμος, ή ο Λαζόπουλος, μήπως οι Ράδιο Αρβύλα να την βάλουν στο τέλος να πει ένα τραγουδάκι. Να πάει για κριτής στο The Voice ή όχι;

 

Ούτε καν η «νέα κάτι» δεν είναι. Δεν είναι νέα Αλεξίου, δεν είναι νέα Πρωτοψάλτη, δεν είναι νέα Γαλάνη, ούτε καν Τσαλιγκοπούλου όπως υπέθεσαν κάποιοι λίγοι στην αρχή. Η Μποφίλιου αν την δεις να λέει «Τα μεθύσια» νομίζεις ότι είναι μια μοντέρνα ρεμπέτισσα, και μετά όταν την ακούς να τραγουδάει τον στίχο της «Βαβέλ» υποθέτεις ότι θα μπορούσε να είναι ραπ. Αυτή δεν τραγουδά, αλλά κάνει καυστικό πολιτικό σχόλιο.

Μετά την ακούς να τραγουδάει, μάλλον να απαγγέλλει «Το όνομά μου» και νομίζεις ότι ακούς τρίτο πρόγραμμα και η κοπελιά είναι κάποια νέα ανακάλυψη του Μάνου.

Η μήπως είναι η νέα Μελίνα που σου περνάει από το μυαλό είναι αλήθεια, όταν με νάζι λέει το «Και μεγάλωνα για σένα…».

Όλα αυτά τα ξεχνάς όμως και ψάχνεις το πανέρι με τα γαρύφαλλα για να το πετάξεις στο «Μέχρι το τέλος», όντας σίγουρος ότι πρόκειται για την άλλη Νατάσα Θεοδωρίδου, ή μήπως είναι ο θηλυκός Ρέμος που σε κάνει να το σκεφτείς όταν λέει την «ασπιρίνη» και τον στίχο «γι’ αυτό κι’ εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό…».

Ας μην το κουράζω, δεν βρήκαν άλλοι κι’ άλλοι ειδικοί επί του θέματος τι είναι η Νατάσα Μποφίλιου, θα το βρω εγώ.

 

Ας δοκιμάσουμε έστω να βρούμε που απευθύνεται. Σε ποιον διάολο απευθύνεται σήμερα το «λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λένε οι έγχρωμοι μου φίλοι…». Όχι πάντως στην εννιάχρονη κόρη μου που με πήγε στην Τεχνόπολη στο Γκάζι για να δει την αγαπημένη της Νατάσα, τραγουδώντας με όλη την ψυχή της κάτι που δεν την αφορά, δεν την αγγίζει ή δεν θα έπρεπε να την αγγίζει. «Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω…», στα εννιά της! Και ναι, την ακούει η μαμά την Νατάσα, αλλά η μαμά ακούει και τόσους άλλους, γιατί το παιδί επέλεξε Νατάσα που ο στίχος είναι δύσκολος σχεδόν ακαταλαβίστικος στα δικά της αυτιά… Και γιατί και η γιαγιά λέει «αυτή η κοπέλα είναι η μόνη που αξίζει από αυτές τις νέες τραγουδίστριες, έχει ρε παιδί μου τουλάχιστον φωνή…».

 

Ο μπαμπάς πάλι παρατηρούσε το κοινό στη συναυλία της Νατάσας. Και το… μασίφ, αυτό που ήξερε όχι μόνο όλους τους στίχους, αλλά και τις ανάσες που παίρνει η αγαπημένη του, αλλά και αυτούς που ήταν πρώτη φορά εκεί για να την δουν. Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κορίτσι με το λαμπερό πρόσωπο και το υπέροχο χαμόγελο, βγάζει στη σκηνή όπως και στα τραγούδια της την ψυχή της.

 

Για την ακρίβεια την παρακολουθούσα σχεδόν άναυδος, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια των κινήσεων της πάνω στη σκηνή. Άλλοτε μου έμοιαζε με ανέμελη τσιγγάνα που ήξερε πως ακριβώς να λικνιστεί στο τσιφτετέλι, άλλοτε με Ιρλανδή χορεύτρια που χτυπά το τακούνι στο πάτωμα με φοβερή αρμονία και χάρη, και άλλοτε με ροκ τραγουδίστρια που ξέρει πως να τα σπάσει όλα πάνω στη σκηνή.

 

Ακόμη και το ζεϊμπέκικο που χόρεψε με καθήλωσε... Από την μία στιγμή στην άλλη το κορίτσι της διπλανής πόρτας που ξεσάλωνε και τα έδινε όλα πάνω στη σκηνή, μετατρέπονταν σε μία υπέροχη ντίβα που σε καθήλωνε και τούμπαλιν. Την βλέπεις να γελά, να χορεύει, να χαριεντίζεται, να κλαίει με λυγμούς, χωρίς να την νοιάζει η έκθεση στο κοινό και καταλαβαίνεις ότι αυτή εδώ κάνει επιτυχία γιατί είναι ταυτόχρονα το κορίτσι της διπλανής πόρτας αλλά και μία ντίβα. Όλα τα άλλα έπονται, ακόμη και η εξαιρετική φωνή της…

 

Φεύγοντας λοιπόν η κόρη μου με ρώτησε πότε έχει ξανά συναυλία η Νατάσα κι’ αν θα πάμε πάλι να την δούμε. Το ίδιο ακριβώς που είπε ο πιτσιρικάς στο μπαμπά όταν έφυγαν από το Καραϊσκάκη την Κυριακή το βράδυ μετά το ματς με το Βέλγιο. «Μπαμπά πότε παίζει ξανά η Ελλάδα;». Ο μικρός είδε την κατάθεση ψυχής και γέμισε από παραστάσεις και εικόνες, σκασίλα του για την ήττα. Τι κι’ αν εμείς βάλαμε αλλαγή τον Λυκογιάννη για να κάνει την σέντρα στο γκολ του Ζέκα κι’ αυτοί έβαλαν τον Αζάρ για να χτίσει την επίθεση που έφερε το γκολ του Λουκάκου. Τι κι’ αν η δική μας ομάδα ήταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας και η δική τους η διάσημη ντίβα. Τι κι’ αν εμείς είχαμε την Νατάσα κι αυτοί την Αντέλ…