Η Ιστορία του Συνδέσμου: Πληγωμένη Περηφάνεια & Απελπισία
| Μάιος 1988 |
Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ τελειώνει με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο τη χρονιά της, αφού κατακτά αήττητη το Πρωτάθλημα, νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι των play-offs την πάοκ με 100-85. Έχει προηγηθεί η πορεία στην Ευρώπη, το final-four στη Γάνδη και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Ταυτόχρονα συμπληρώνονται 85 συνεχείς νίκες σε αγώνες πρωταθλήματος, ένα σπάνιο και ακατάρριπτο ρεκόρ, ίσως και για πάντα.Και όμως μετά τον αγώνα, στους δρόμους της πόλης δεν πανηγυρίζει κανένας. Δεν γίνεται καμμία πορεία, δεν βλέπεις ούτε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Μα που είναι, θα αναρωτιόταν κανείς, αυτός ο τεράστιος λαός; Που είναι αυτοί οι χιλιάδες φίλαθλοι που κάθε Πέμπτη και Σάββατο έδιναν τη δική τους μάχη για την απόκτηση του μαγικού εισιτηρίου; Αυτοί που πλήρωναν το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 3.000 δρχ.; Γιατί δεν γιορτάζουν με τον ανάλογο τρόπο τις επιτυχίες της μεγάλης ομάδας;
|
| Νοέμβριος 1988 |
Με τη βοήθεια της διαιτησίας και του (ελέω Κοσκωτά) απόντα Παναγιώτη Γιαννάκη η πάοκ καταφέρνει να πετύχει μία πλαστή νίκη επί του λαβωμένου ΑΡΗ. Βέβαια το πρωτάθλημα βρίσκεται ακόμα στην αρχή και υπάρχει πολύ δρόμος για τον τελικό νικητή όμως οι γυφτοπρόξενοι πανηγυρίζουν έξαλλα σ' όλη τη Θεσσαλονίκη σαν να κατάκτησαν 10 τίτλους μαζί! Οι δρόμοι γεμίζουν από τα ηλίθια συνθήματά τους χωρίς να εμποδίζονται ή να φοβούνται κανέναν.Αυτές οι δύο εικόνες είναι 100% πραγματικές. Δεν ωφελεί να κρύβουμε την αλήθεια. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε. Ο λαός του ΑΡΗ μπορεί να ήταν και τότε μεγάλος αλλά δεν υπήρχε πουθενά εκτός γηπέδου. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο φόβος, η καθολική υποχώρηση, η πλήρης ανυπαρξία και της στοιχειώδους ακόμα οργάνωσης. Οι διοικήσεις τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ βρίσκονταν τελείως απομονωμένες από την πλατιά μάζα των Αρειανών οπαδών, ζούσαν στο δικό τους κόσμο, όπου το μόνο ενδιαφέρον τους άρχιζε και τέλειωνε στα οικονομικά μεγέθη της ομάδας, στα συν και στα πλην, στο δώσε και στο πάρε (ή ίσως μόνο στο παρε).Τι και αν όλη η νεολαία της Ελλάδας ήταν τότε ΑΡΗΣ, συνεπαρμένοι από τα μαγικά κόλπα του Γκάλη και του Γιαννάκη, τι και αν τα θέατρα έκλειναν κάθε Πέμπτη, αφού υπήρχε το σόου μπάσκετ του ΑΡΗ, τι και αν τα πιτσιρίκια κυκλοφορούσαν τα καλοκαίρια φορώντας τη γνωστή κιτρινόμαυρη στολή με τη διαφήμιση SATO.Αλλα πράγματα ενδιέφεραν τους ανθρώπους του ΑΡΗ...Για άλλα μεριμνούσαν και τύρβαζαν. Κανένα ενδιαφέρον για την οργάνωση αυτού του μεγάλου λαού, για την προβολή του, για το χτίσιμο γερών θεμελίων, ώστε η φουρνιά εκείνη να μην χαθεί, αλλά να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μια αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατουσε πλήρως και ένα μπλαζέ ελιτίστικο ύφος, στραγγάλιζαν κάθε δημιουργική και ανανεωτική σκέψη. Το όλο σκηνικό συμπλήρωναν οι τότε υπάρχοντες σύνδεσμοι "παρωδία". Είτε γιατί βρίσκονταν σε στάδιο παρακμής και ξεπεσμού, είτε γιατί οι πρόεδροί τους την είχαν δει κάπως αλλοιώς. Τρανό παράδειγμα ο πάλε ποτέ ΣΦΑΧ, που είχε πια μεταβληθεί σε ένα θλιβερό συνοθύλευμα "φιλήσυχων φιλάθλων", απόμαχων γερόντων και επικίνδυνων τρωκτικών, που μόνο ως δυναμικό σύνδεσμο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος.Πώς λοιπόν όλος αυτός ο αχταρμάς των παραγόντων, παραγοντίσκων και φιλαθλοπατέρων θα μπορούσε να δώσει όραμα σε έναν κόσμο που τόσο πολύ το χρειαζόταν; Από που να βρουν όλοι αυτοί την ορμή και τη φαντασία, για να εκφράσουν το δυναμισμό και το πάθος του Αρειανού λαού; Τα πάντα λοιπόν βρισκόταν σ' ένα τέλμα και ήταν επόμενο να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά.Η ήττα από την πάοκ εκείνο το βροχερό βράδυ της 5ης Νοεμβρίου ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Δεν γινόταν, δεν πήγαινε άλλο ο εγκλωβισμός της Αρειανής ιδέας στη διαβρωμένη νοοτροπία, στην ηττοπαθή φιλοσοφία, στις διεφθαρμένες απόψεις των λίγων που κρατούσαν τα ηνία στα χέρια τους.Σ' ένα Αρειανό στέκι στο κέντρο της Θεσ/νίκης, μια ομάδα οπαδών ηλικίας 25-30 χρόνων μαζεύτηκαν και πήραν τη μεγάλη απόφαση.Χρειαζόταν να υπάρξει κάτι νέο, κάτι καινούριο, που θα αποκαταστούσε τη διαταραγμένη ισορροπία και τον πληγωμένο εγωισμό του κιτρινόμαυρου λαού.
|
| Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε ο SUPER-3... |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου